Bola (Feature Story)

Sa panulat ni Gina T. Laude

(Ang kwentong ito ay likhang isip lamang ng may akda. Anumang pagkakatulad sa sa pangalan ng tauhan, lugar, at pangyayari ay hindi sinasadya)

 Maaliwalas ang araw na iyon.Sa kabila ng matutulis na sikat ng araw ay presko pa rin ang bakuran na binalot ng mga berdeng halaman. “Haay, sarap maligo”, sambit ng naroon habang nagapahinga sa ilalim ng puno ng mangga. Puno na ng pawis ang kanyang damit. Malimit ito ang nangyayari sa maluwag na bakurang punong-puno ng sigla dala ng mga nakangiting mga makukulay na bulaklak, kumikislap na ngiti ng mga hinog na bunga ng mangga na sinasabayan pa ng mga tugtugin mula sa mga maliit na ibon na naglalaro. Biglang napatanaw sa malayo ang maamong mukha ng batang babae. Di na namamalayan ni Jennifer na tumutulo na pala ang mga butil ng luha sa kanyang maamong pisngi. Naalala  na naman niya ang kanyang ina, kahit limang taon na itong sumakabilang buhay ay palagi pa rin niya  itong  naiisip  ang mga bilin at paalala nito sa kanya. 

       “Jennifer halika na rito at ng makapag-almusal kana. Sige ka mahuhuli ka sa klase mo mamaya, papagalitan ka na naman”, tawag ng kanyang Lolo Pancho. Para sa bata si Lolo Pancho na siguro ang maituturing niyang pinaka importanteng tao sa buhay niya. Simula nang mamatay ang kanyang ina ito na ang nag-aruga at tumayong ama’t ina sa kanya.

            Doon pa lang bumalik ang kamalayan ng batang babae. Dali-dali niyang dinampot ang paborito niyang bola ng volleyball at pumasok na sa loob ng bahay para maghanda sa pagpasok. Pagkatapos niyang kumain at magbihis ay bumaba na siya ng bahay at nagpaalam sa kanyang lolo. Humalik pa siya sa matanda bago tuluyang umalis.

            “Mag-ingat kang bata ka ha, ang baon mo ay nandyan na sa loob ng bag mo”, sigaw ng kanyang lolo. Isang ngiti ang naging tugon niya sa kanyang pinakamamahal na Lolo Pancho. Napansin niyang nangangayat na ito. Matagal-tagal na rin ang dinadamdam nitong ubo.

            “Hi Jennifer, tamlay mo yata ah. May problema ka ba?”, bati ni Melissa. Ito ang tinuturing niyang matalik na kaibigan. Nagkilala sila ng sumali siya sa Volleyball team ng kanilang paaralan. Ito ang unang naging mapalapit sa kanya. “Praktis tayo mamaya sabi ni coach”, dagdag ng kanyang kaibigan.

                 “Wala naman bestfriend, iniisip ko lang ang kalagayan ng lolo ko”, sagot nito.                                  

              Biglang tumunog ang bell at nagpaalaman na ang dalawa. Naabutan niyang nagkakagulo ang buong klase ng pumasok siya. Wala pa kasi ang kanilang guro.

                “Good morning class”, bati ng isang pamilyar na boses. Napalingon ang lahat at nagsibalikan sa kanilang mga upuan. Isang matunog na sagot na pagbati ang kanilang tinugon at biglang tumahimik ang lugar na kani-kanina lang ay para itong bintahan ng ukay-ukay sa palengke.

Isang mahiwagang tingin ang pinakawalan ni Ginoong Vicera sa klase. “Ngayong umaga ay malalaman na ninyo kung sinu-sino ang paparangalan sa darating na pagtatapos”, wika ng guro. 

Matunog na palakpakan ang umingay ulit sa silid na iyon. Si Jennifer na naka-upo sa tabi ng bintana ay nakatingin sa labas at parang walang paki sa nangyayari.

“Aray! anu ba?”, hikbi ng bata ng tapikin siya ng sunud-sunod ng kanyang mga kaklase.

               “Jenny congrats!”, wika nila na nag pabalik ng kamalayan ng bata. Siya ang First Honors ng klase, doon lang bumalik ang kanyang ulirat sa kabiglaan.

           Nasa kalayuan ay natatanaw na niya ang kanilang bahay. Punong-puno ng kasiyahan ang kanyang puso habang dala-dala ang mabuting balita sa kanyang lolo. Sa isip niya na umaakyat sila ng entablado ng kanyang lolo at isukbit sa kanya ang gintong medalya.

               “Yayakapin ko ng mahigpit si lolo”, sabi niya sa sarili habang nakangiti. “Bat ang daming tao sa bahay? bat andon si Kapitan? Sunud-sunod na tanong niya sa sarili. Nakadama siya ng matinding nginig sa katawan. Parang di niya naihakbang ang dalawang paa.

            Natagpuan ni Jenny ang kanyang sarili sa panghuling hakbang ng hagdan. Nanginginig ang kanyang katawan habang pilit na minamasdan ang mukha ng kanyang lolo. Nakatiklop na ang mga mata ngunit waring nakangiti pa ito. Bigla siyang nakaramdam ng yakap. May binulong ito. “Ipagpatuloy mo iha ang mga nasimulan mo, nandito lang ako nagbabantay sa'yo”.

            “Madam Jenny, andito na po ang kasosyo ninyong nagmula sa Japan. Magsisimula na po  ang inyong business meeting”, tawag ng kanyang sekretarya. Nakatanaw pa rin siya sa bintana ng kanyang 115th floor na opisina habang hawak ang kanyang paboritong laruan. Sinasariwa ang lahat , dalawampung taon ng nakalilipas.#

PhotoCredit: http://www.google.com.ph